O Solitude
In Solitude's Eternal Bliss Together We Shall Not Exist
Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006
Αμαρτια....
Κάθομαι μόνος στο σκοτάδι.
Κοιτάζωντας την ζωή που άφησα πίσω μου
Να σέρνει μισοπεθαμένη τα βηματά της σε πατώματα σάπια.
Να γδέρνει με τα νύχια της τους τοίχους
Και ο Θόρυβος να κάνει το κορμί μου να ρηγεί.
Προσμένω τον Θάνατο να έρθει και να με πάρει.
Η ζωή μου γύρισε την πλάτη, την κοιτώ που απομακρύνεται
Λύτρωση απο τον πόνο που μου προκαλεί
Δεν εχω καμία ελπίδα πλεόν, καμία λαχτάρα.
Τα πάντα γύρω μου είναι ψεύτικα.
Ακόμη και η ίδια μου η ύπαρξη μια ψευδαίσθηση.
Κανείς Θεός δεν είναι άξιος να σώσει την ψυχή μου απο το ναυάγιο.
Αναρωτιέμαι ποιός είμαι και τι θα μπορούσα να είχα γίνει.
Ρωτάω τον καθρέφτη μου που σπάει σε κομμάτια.
Ώστε αυτό είμαι λοιπόν, ένα κομμάτι απο το σπασμένο μου είδωλο.
Ένα ασήμαντο μέρος ,απο ένα ψευδές σύνολο..
Αμάρτησα ενώπιον σου Κύριε.
Γεύτηκα τη ζωή γουλιά γουλιά, και τώρα που της ρούφηξα το μεδούλι την απαρνίεμαι.
Κόρεσα την δίψα μου με το δηλητηρίο της και απέκτησα ανοσία στον Πόνο.
Είμαι δειλός Κύριε.
Δειλός και μικρός ενώπιον σας .
Αν είστε Σωτήρας κύριε οπλίστε αυτό το τρεμάμενο χέρι , με θέληση ,να σωθώ...
Όχι...όχι απο τις αμαρτίες μου....
Αμάρτησα συνειδητά ενωπιόν σας, περιγελώντας την χάρη σας.
Και το χάρηκα,το βιώσα , με όλες μου τις αισθήσεις....
Η σάρκα μου είναι καταδικασμένη να γίνει στάχτη, να επιστρέψει στο χώμα , να το θρέψει ...στάχτη στη στάχτη.....άνεμος στον άνεμο.
Μα αν είστε λίγο ελεήμων Κύριε
Βοηθήστε με να περισώσω την ψυχή μου...ότι απέμεινε πάναγνο και καθαρίο...μέσα στο σκοτάδι όπου κλείστηκε...και κυλίστηκε....
Επιζητώ την ελεημοσύνη σας, επικαλούμαι την παντοδυναμία σας .
Τιμωρήστε με γιατί υπήρξα ασύδωτος, μικροπρεπής και οκνός , γιατί πόθησα ,χλεύασα και απαρνήθηκα....την υπάρξη σας πρωτίστως Κύριε, την υποστάση σας.
Την βλαστήμησα και την έφτυσα τόσες φορές, που αναμένω πως η τιμωρία που θα μου επιβληθεί,θα είναι τουλάχιστον αιώνια.
Αν υπάρχει η Κόλαση Κύριε εκεί καταδικάστε με, αν και η ζωή που μου όρισαν θυμίζει μαρτύριο της , μυρίζει κάψαλισμένο δέρμα και θειάφι.
Αν υπάρχει Παράδεισος Κύριε, γκρεμίστε τον, γιατί είναι ένα ψέμα.
Η ψυχή δεν περιορίζεται σε τόσο ανάξια μέρη.
Αν υπάρχετε ακόμα και εσείς Κύριε, αυτοκτονήστε.
Ο καιρός δεν ενδεικνύται για Θαύματα,πόσο μάλλον για καλοπλασμένα παραμύθια.
Τετάρτη, Ιουνίου 14, 2006
ΠΑΡΑΜΥΘΙ?
Κάπως έτσι τελειώνουν τα παραμυθία. Χωρίς αίσιο τέλος.
To κακό επιβάλλεται στο καλό και η δυστυχία αλυσοδένει την ευτυχία. Ο θάνατος εμφυσεί την κρύα του πνοή στα μισανοιγμένα χείλη της ζωής δεσμεύοντας την ανάσα της μέσα του.

Νεράιδες με αυτοκαστροφικές τάσεις αυτοκτονούν σπάζοντας τα φτερά τους Περνάνε την θηλεία στον λαιμό τους και κρέμονται στα δέντρα σαν άλλος Ιούδας .Κουφάρια νεκρά αιωρούνται απο τα κλαδιά των δέντρων και γίνονται βορά σε όρνεα κατάμαυρα. Πήδακες αίματος ποτίζουν την γη, που τρέφεται και θεριεύει.
Ξωτικά κυριευμένα από την τρέλα και την μανία επιδίδονται σε μια μάχη μέχρι τελικής πτώσης. Τα λιβάδια που κάποτε άνθιζαν τα παραμύθια, με τα ηλιόλουστα και εύθυμα χρώματα, θυμίζουν απέραντα μαυσωλεία, πίνακες που χύθηκε πάνω τους νερό και η ζωγραφιά χάλασε, σπαρμένα με πτώματα και σάρκες διαμελισμένες να στολίζουν το τοπίο που θέρισε η τρέλα στο περασμά της .

Μανιασμένοι λύκοι ξεχύνονται από τα βουνά με μάτια στο χώμα της πορφύρας . Τα δόντια τους μυτερά , γυαλίζουν στο σεληνόφως.Έτοιμα να γευτούν τις εναπομείναντες σάρκες .
Οι 7 νάνοι χαράζουν με ξυράφια τις φλέβες τους.Το αίμα τους ρέει καυτό και άφθονο στην γη,που ανοίγει διάπλατα και τους καταπίνει . Το χαρωπό τους τραγούδι σταμάτησε.
Η χιονάτη βιάστηκε παρά φύση από τον πρίγκιπα των παραμυθιών ή μήπως τάχα και των ονείρων?. Η παράνοια κυρίευσε την χώρα τον παραμυθιών.
Ο Πινόκιο περιλούζεται με βενζίνη και εκστασιάζεται από την θέρμη της φωτιάς…Φλόγες ζώνουν το κορμί του μετατρέποντας το σε στάχτη. Η κακία βασίλισσα δεν άντεξε την ματαιοδοξία της, ,με ένα σάλτο όρμησε στον καθρέφτη της, τον έσπασε σε χιλιάδες κομματάκια που περίτρανα καρφιτσωμένα κόσμησαν το σώμα της. Ένα βιτρό αποτρόπαιης και μακάβριας ομορφιάς.
Η Σταχτοπούτα θάφτηκε ζωντανή μέσα στις ίδιες της τις στάχτες. Ποντίκια ντυμένοι γελωτοποιοί ρουφούσαν λαίμαργα την ζωή από τις φλέβες της .
Τα παραμύθια πέθαναν κυριευμένα από την τρέλα. Η Κοκκινοσκουφίτσα ψάλλει τον επικήδειο κόβοντας την καρωτίδα της. Το τοπίο βάφεται κόκκινο. Μυρίζει σήψη και αποσύνθεση. Κοράκια ορμάνε αχόρταγα πάνω στα πτώματα . Με μανία ξεσκίζουν σάρκες, τις γεύονται αχόρταγα...
Το τοπίο που άλλοτε φιλοξένησε την φαντασία, την αθωότητα και την μαγεία...ξεθώριασε...
Πίνακας ζωγραφισμένος από το πινέλο της τρέλας…
Βουτηγμένος στο αίμα και στον θανάτο.
Δημιουργημένος απο τα κλειστά κελία κάποιου παράφρωνα ζωγράφου.
Δευτέρα, Ιουνίου 12, 2006
Tattoo
Ο ουρανός σκοτείνιασε.
Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα, που πλεον δεν μπορούν να συγκρατηθούν.Βαραίνουν και ξεχύνονται με την μορφή βροχής προς την γη.
Τροφή που για τα άνθη που λιμοκτονούν και μαραίνονται κάτω απο την περηφάνεια τους.
Λύτρωση για αυτούς που σέρνουν αμαρτίες και θύμησες στο περασμά τους ,σαρωτικές, κομμάτι μιας σάρκας βασανισμένης, εμπλουτισμένης με σημαδία, απο ξυραφία, απο αγαπές, απο αναμνησείς ,απο πόνο και πόθο. Σημάδια ανεξίτηλα που δεν σβήνουν στο πέρασμα του χρόνου. Καλά κέντημενα , περίτεχνα, πάνω σε μια σάρκα με ημερομηνία λήξης .
Τατουάζ διαχρονικό...δεν απαλείφεται, επεκτείνεται με το πέρασμα των ετών ,με την μετάβαση απο το ένα συναίσθημα στο άλλο.

Δημιουργείται απο τα βιώματα σου ...και εσύ δεν μπορείς να σταματησείς την αναπτύξη του, να θέσεις κάποια όρια ,να πεις ως εδώ ήτανε....το παρακολουθείς που τόσα παράδοξα διακοσμεί την σάρκα σου...με σχέδια ακατανόητα....και αποτρόπαια στην θέα...Αλλά δεν θες να σταματήσεις την εξελίξη του. Προτιμάς να σε πνίξουν τα ίδια σου τα χέρια παρά να μην κουβαλάς πάνω σου, τα σημαδιά που σου θυμίζουν ποιός είσαι και τι έπραξες,πως τα απέκτησες, πως έχτισες αυτό το παραδόξο οικοδόμημα που στέγασες μέσα όλα σου τα συναισθήματα.....Ανακαλείς συναισθήματα που κατασπαράζονται βίαια απο τις αναμνήσεις. Ξεθάβεις αναμνήσεις που σκοτώνονται απο το παρόν.Νιώθεις την σάρκα σου να καταρρέει και να καταστρέφεται απο το βάρος του σημαδιού που σκάλισες με τα ίδια σου τα χέρια.Δεν αντέχεις και υποχωρείς αδύναμος. Οπλίζεις τον εαυτό σου με όση θέληση σου απέμεινε και σκίζεις τις σάρκες σου σε κομμάτια....η αντοχή σου εξαντλήθηκε και το σημάδι σε κυρίευε και σου έτρωγε τα σωθικά μέρα με την μέρα...Κατάφερες επιτέλους να διαγράψεις το σημάδι, μόνο που μαζί διέγραψες και τον εαυτό σου...
Το φάσμα μου
Γεώργιος Βιζυηνός-Το φάσμα μου


Μες στα στήθια η συμφορά
σαν το κύμα πλημμυρά
σερνώ το βαρύ μου βήμα
σ'ενα μνήμα!

Σαν μ'αρπάχθηκε η χαρά
που εχαιρόμουν μια φορά ,
έτσι σε μιαν ώρα ,
μες σ'αυτή την χώρα
όλα αλλάξαν τώρα!

Και απο τότε που θρηνώ
το ξανθό και γαλανό
και ουράνιο φως μου
μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμός του κόσμου .

Νιοί και νιές που περπατούν
και φαιδρά με χαιρετούν ,
η φαιδρότη των θα λείψη
άμα ιδούνε να προκύψη
η ιδική μου θλίψη .

Ως και τα μικρά παιδιά
που έχουν εύθυμη καρδία
κάμνουν πρόσωπο θλιμμένο
σαν με βλέπουν να διαβαίνω
τον ορφανεμένο.

Εις τον πρίνο ,στην ελιά
τα γλυκόφωνα πουλιά,
που 'ναι για να κελαηδούνε,
και τον ίσκιο μου να ιδούνε
σιωπούνε.

Και ο γαλάζιος ουρανός
σαν τον βλέπω , ορφανός
όψη στρέφει
φως τα ωραία του νέφη
δεν τα στρέφει.

Και η θάλασσα η πλατιά ,
δίχως μάτια , δίχως 'φτιά
όταν νιώση το αργό μου βήμα ,
ησυχάζει πια το κύμα,
σαν να κλαίη ;Αχ ,τι κρίμα!

Στο λιβάδι το βαθύ
η φωνή μου να ακουσθή,
τα φαιδρά τα πεταλούδια
παραιτούνε τα λουλούδια,
τα τραγούδια!

Και το ρυάκι που λαλεί
παραμύθια και π'λαλεί,
στην σκιάν μου σαν διαβαίνη,
σιωπά και μένει
και δεν κρένει.

Και το αγέρι το φαιδρό
εις το φύλλωμα το αδρό,
σαν με νιώση
δεν μπορεί πλέον να δώση
αρωμάδα τόση .

Μον' ο άγριος ο βοριάς
κρύος, μελανής θωριάς
καβαλλάρης πάνω στ'ατι
και διατάττει.

"Και αν σε δω παντοτεινά,
εις τον ψεύτη κόσμο αυτό
την χαρά σου στερημένος
είσαι ξένος!"

Βάλτο στέμμα κατά γή,
δεν είναι χαράς πηγή,
σκήπτρο το κρατούν και οι λύκοι,
όχι ανάκτορα και οίκοι,
γη σου ανήκει.

Μες στα στήθια η συμφορά
σαν το κύμα πλημμυρά
σέρνω το βαρύ μου βήμα
σ'ενα μνήμα ....
Τον σταυρό τον αψηλό
αγκαλιά γλυκοφιλώ,
το μυριάκριβο ονομά της,
κι απ'τα χώματα της
η φωνή της η χρυσή
με καλεί " έλα και σύ
δίπλα στο ξανθό παιδί σου
και κοιμήσου!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους.

MyGen.co.uk - myPlaylist Creator