O Solitude
In Solitude's Eternal Bliss Together We Shall Not Exist
Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2007
ΜΑΣΚΑ
Καθισε αναπαυτικά, υπό το σεληνόφως.Δεν είναι ανάγκη να μιλάς, απλώς να ακούς .Θα σου διηγηθώ μια ιστορία, ένα παραμύθι χωρίς όνομα και τέλος.Ενα παραμύθι που δεν αρχίζει με την φράση "Μια φορά και έναν καιρό", γιατί επαναλαμβάνεται και διαιωνίζεται.
Κάποτε, ίσως στα ονείρα μας , ίσως στις πιο απόκρυφες σκέψεις μας , ίσως βαθιά μέσα μας απο ανάγκη για κάτι χειροπιαστό, δημιουργήσαμε την ελπίδα. Πολλές φορές την σκοτώσαμε και άλλες τόσες την αναστήσαμε , γιατί πολύ απλά ήταν και είναι ερμαιό μας.Είχαμε κάτι να πορευόμαστε, μα και όταν δεν είχαμε δημιουργούσαμε για να συνεχίσουμε αυτή την πορεία.Πορεία προς το γνωστό και το δοκιμασμένο, πορεία προς το άγνωστο, χωρίς προορισμό με παρέα την ελπίδα.
Μα έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι.Τείνουμε να καταστρέφουμε ότι καλό δημιουργούμε. Δεν μπορούμε να είμαστε κύριοι του εαυτού μας , αλλά χρηζουμε τον εαυτό μας σωτήρα των αλλών.Α πο την στιγμή που ότι πέφτει στα χέρια μας , στην σκέψη μας γίνεται στάχτη.Ότι αγαπάμε το σκοτώνουμε με ευφάνταστους τρόπους, κάθε μέρα ,κάθε ώρα που κηδεύσαμε μετά απο τόσο κόπο και την ίδια την αγάπη. Δεν έχουμε είδωλο στο καθρέφτη γιατί ξεχάσαμε ποιοι είμαστε αληθινά. Τόσα πρόσωπα για τόσα συναισθήματα, μα το πραγματικό , εκείνο με τις ρωγμές και τις πληγές δεν το φανερώνουμε γιατί πονάει. Πονάει αυτούς που το κατέχουν, πονάει και όλους εκείνους που το θωρούν ως είναι πραγματικά. Μα τι πονάει περισσότερο τελικά το φαίνεσθαι ή το είναι?Και πως να απαλλαγείς απο το είναι ?Το φαίνεσθαι το καλύπτουμε με αμφιέσεις , με προσωπεία , με τις βαριές ενδυμασίες της υποκρισίας. Το είναι όμως κάπου μέσα σου αγωνιά, παλεύει να φανερωθεί και εσύ το πνίγεις με τα ίδια σου τα χέρια ,σκοτώνεις ενα κομμάτι απο τον εαυτό σου, χάνωντας τον ιδίο σου τον εαυτό μέσα σε αυτό τον πνιγμό,χανωντας τον προορισμό σου. Ποια μάσκα να φορέσω απόψε, απόψε που τίποτα δεν είναι ίδιο για να μπορώ να μ'αντικρύσω?

MyGen.co.uk - myPlaylist Creator