Ο ουρανός σκοτείνιασε.
Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα, που πλεον δεν μπορούν να συγκρατηθούν.Βαραίνουν και ξεχύνονται με την μορφή βροχής προς την γη.
Τροφή που για τα άνθη που λιμοκτονούν και μαραίνονται κάτω απο την περηφάνεια τους.
Λύτρωση για αυτούς που σέρνουν αμαρτίες και θύμησες στο περασμά τους ,σαρωτικές, κομμάτι μιας σάρκας βασανισμένης, εμπλουτισμένης με σημαδία, απο ξυραφία, απο αγαπές, απο αναμνησείς ,απο πόνο και πόθο. Σημάδια ανεξίτηλα που δεν σβήνουν στο πέρασμα του χρόνου. Καλά κέντημενα , περίτεχνα, πάνω σε μια σάρκα με ημερομηνία λήξης .
Τατουάζ διαχρονικό...δεν απαλείφεται, επεκτείνεται με το πέρασμα των ετών ,με την μετάβαση απο το ένα συναίσθημα στο άλλο.

Δημιουργείται απο τα βιώματα σου ...και εσύ δεν μπορείς να σταματησείς την αναπτύξη του, να θέσεις κάποια όρια ,να πεις ως εδώ ήτανε....το παρακολουθείς που τόσα παράδοξα διακοσμεί την σάρκα σου...με σχέδια ακατανόητα....και αποτρόπαια στην θέα...Αλλά δεν θες να σταματήσεις την εξελίξη του. Προτιμάς να σε πνίξουν τα ίδια σου τα χέρια παρά να μην κουβαλάς πάνω σου, τα σημαδιά που σου θυμίζουν ποιός είσαι και τι έπραξες,πως τα απέκτησες, πως έχτισες αυτό το παραδόξο οικοδόμημα που στέγασες μέσα όλα σου τα συναισθήματα.....Ανακαλείς συναισθήματα που κατασπαράζονται βίαια απο τις αναμνήσεις. Ξεθάβεις αναμνήσεις που σκοτώνονται απο το παρόν.Νιώθεις την σάρκα σου να καταρρέει και να καταστρέφεται απο το βάρος του σημαδιού που σκάλισες με τα ίδια σου τα χέρια.Δεν αντέχεις και υποχωρείς αδύναμος. Οπλίζεις τον εαυτό σου με όση θέληση σου απέμεινε και σκίζεις τις σάρκες σου σε κομμάτια....η αντοχή σου εξαντλήθηκε και το σημάδι σε κυρίευε και σου έτρωγε τα σωθικά μέρα με την μέρα...Κατάφερες επιτέλους να διαγράψεις το σημάδι, μόνο που μαζί διέγραψες και τον εαυτό σου...