Έφθασε φθινόπωρο.
Οι εποχές αλλάζουν και χάνονται όπως οι άνθρωποι.
Ένα γλυκό αεράκι φέρνει απο το παράθυρο αναμνήσειςω παρέα με κιτρινισμένα φύλλα.
Οι λέξεις υποτονικές ταξιδεύουν απο χείλη σε χείλη μέχρι να βρούν το στόμα που θα έχει την δύναμη να τις αρθρώσει, το χέρι που θα έχει την δύναμη να τις πραγματοποιήσει.
Μέχρι τότε θα παραμένουν απλές λέξεις,χωρίς νόημα ,χωρίς λόγο ύπαρξης.
Στοιβαγμένες στα σεντουκία της ψυχής και του νου, ξεθωριασμένες απο τον χρόνο.
Έχει έρθει φθινόπωρο.
Τα πρώτα γκρίζα σύννεφα θα καλύψουν τον ουρανό , υπενθυμίζωντας την μοναξία και τον ανθρώπινο πόνο.
Η πρώτη φθινοπωρινή βροχή σαν χείμαρρος θα πέσει ξεπλένωντας τις τύψεις απο τα μάτια όλων.
Μα άραγε θα μείνει ένα καθάριο βλέμμα,σαν κείνο που καθρεφτίζει τις ψυχές?
Μα άραγε θα υπάρξει ένα άγιο χέρι , σαν κεινα που γιατρεύουν τις πληγές ?