Ελπίδα, ελπίς παντοτινά χαμένη, εκεί που κείτεσαι νεκρή απ'όνειρα.
Με την σάρκα εκτεθειμένη, βορά στα όρνεα.
Εκεί που ο αέρας ψιθυρίζει πένθιμα το όνομα σου, μα εσύ δεν τον ακούς, δεν βλέπεις του ουρανού το χρώμα.
Τα σύννεφα αλλάζουν ,μεταμορφώνονται σε έναν χορό συναισθημάτων.
Κοίτα πως εναλλάσονται οι μορφές τώρα που με απάθεια αυτοκτόνησες.
Τα μαλλιά και η σάρκα σου τροφή στο χώμα, να θρέψουν την ερειπωμένη γη.
Γυμνή, χλωμή σχεδόν αόρατη γεννίεσαι με τις μέρες , πεθαίνεις με τις νύχτες , μες στις λύπες , στα δάκρυα , στον πόνο που καιροφυλακτεί σφαδάζωντας εντός σου .
Κουράστηκες να περιφέρεσαι.
Τα πόδια σου μάτωσαν.
Τα χείλη σου σφράγισαν , τα μάτια σου σφάλισαν σαν παραθυρόφυλλα ενός ερειπωμένου κάστρου.
Τους θρήνησες όλους, τους έθαψες και τους ανέστησες αμέτρητες φορές, μέχρι που με σθεναρή θέληση ,όταν δεν είχες τίποτα άλλο πια να πεις , όταν δεν είχες τίποτα περισσότερο να προσφέρεις απο το λιγό, όταν εσύ η ίδια σκότωσες με θλίψη την ελπίδα μέσα σου , πεθαίνεις όντας ήδη νεκρή και μάταια.
Φτωχή ελπίδα , μονολογεί η πρώτη πρωινή ψιχάλα
Ελπίς μάταια και νεκρή εις τους αιώνας.